ŁZS – łojotokowe zapalenie skóry

Łojotokowe zapalenie skóry to zespół dolegliwości powodowanych łojotokiem, czyli nadmiernym przetłuszczaniem powierzchni skóry. Skóra wyposażona jest w gruczoły łojowe, których zadaniem jest zapewnienie optymalnego poziomu nawilżenia. Gdy dochodzi do rozregulowania funkcji wydzielniczej, skóra odpowiada dysfunkcjami, które mają wpływ na jej wygląd. Pojawia się szereg dolegliwości, np. nieznośne swędzenie i paradoksalnie przesuszenie. Da chorych łojotokowe zapalenie skóry jest często wyrokiem i ciągłą walką o zdrowy i zadbany wygląd. Jakie są przyczyny schorzenia i sposoby radzenia z dolegliwościami?

Łojotokowe zapalenie skóry – przyczyny

Łojotokowe zapalenie skóry dotyka w równym stopniu kobiety jak i mężczyzn, ale skłonność do niej nasila się w okresie przekwitania, a więc w momencie, gdy wygląd ma kluczowe znaczenie dla samopoczucia i odczuwanej pewności siebie. W okresie dojrzewania gwałtownie rośnie aktywność gruczołów łojowych skóry. W pewnym momencie sebum jest tak dużo, że skóra zaczyna reagować podrażnieniem. Skład wydzieliny także odgrywa w tym istotną rolę. Wraz z dojrzewaniem problem traci na znaczeniu, ale zdarza się, że towarzyszy chorym nawet całe życie.

Główne podejrzenie przyczyny ŁZS kieruje się na zaburzenia hormonalne. ŁZS jest także dziedziczone, ale pierwsze wystąpienie objawów jest kwestią indywidualną i może być ściśle związane właśnie ze zmianami hormonalnymi w organizmie. Za głównego winowajcę uważa się androgeny – męski testosteron. Istnieje także wiele czynników zewnętrznych nasilających przebieg łojotoku, a należą do nich mroźne i suche powietrze, brak słońca czy skażenie środowiska. Pomimo wyleczenia zmiany skórne lubią nawracać, dlatego nie można jasno określić, czy choroba jest uleczalna. Ze względu na jej skomplikowaną etiologię przyjmuje się raczej, że można przywrócić skórze jej pożądany stan, ale trzeba się liczyć z możliwym powrotem dolegliwości.

Nawroty choroby

Nawroty choroby są obserwowane szczególnie zimową porą, ponieważ niskie temperatury powodują nasilenie wydzielania łoju. Dodatkowym czynnikiem wywołującym pojawienie się objawów jest stres. Niektórzy lekarze uważają, że objawy w postaci wysypek czy zaczerwienionych plam są jedynie zewnętrzną oznaką wewnętrznych problemów organizmu. Stres bardzo negatywnie wpływa na cały organizm i wykwity skórne pod wpływem stresujących dni są udowodnionym medycznym faktem. Tak więc co najważniejsze dla chorych, podjęcie odpowiedniego leczenia pozwala zredukować nawroty choroby i przynieść złagodzenie objawów.

Choć ŁZS dotyka ludzi młodych, to nawet osoby w podeszłym wieku nie mogą czuć się wolne od dolegliwości. U niemowląt problem łojotoku przybiera formę ciemieniuchy – złuszczającej się warstwy skóry na czubku głowy. Pojawienie się symptomów w młodym wieku nie powinno martwić, ale zmusić do poświęcenia większej uwagi dziecku. Do rozwoju choroby mają bowiem skłonność osoby z zaburzeniami neurologicznymi i przewlekłymi, np. zapaleniem trzustki, cukrzycą, zapaleniem wątroby typu C, depresją i wielu innymi schorzeniami, które osłabiają system odpornościowym. Ryzyko zachorowania na ŁZS zwiększają ponadto: trądzik, alkoholizm oraz zaburzenia odżywiania. Stąd wiele osób zwraca uwagę na nadmierną wrażliwość skóry łojotokowej, której może szkodzić dosłownie wszystko – barwniki i konserwanty w żywności oraz kosmetykach, zanieczyszczenie środowiska, podrażnienie od ubrań. Skóra taka źle znosi także duże nasłonecznienie, ale z drugiej strony potrzebuje go do prawidłowego funkcjonowania. Z drugiej strony warto zaznaczyć, że łojotokowe zapalenie skóry nie jest wywoływane niedostateczną higieną ani reakcją alergiczną, dlatego należy różnicować te schorzenia.

Szapom do skóry łojotokowej

Łojotokowe zapalenie skóry – objawy

Charakterystyczna dla choroby jest bardzo swędząca wysypka. Czasami ma się wrażenie pieczenia. Skóra wygląda na zawsze tłustą i niedoczyszczoną, zaczerwienioną. Na jej powierzchni, tak jak w ciemieniusze, pojawia się nieestetyczna żółta skorupa. Obszary ciała wyposażone w największą ilość ujść gruczołów łojowych zaczynają pokrywać plamy. W miejscach o utrudnionym dostępie powietrza mogą się one przekształcać w zmiany wysiękowe. Dolegliwości nie męczą chorego stale, ale pojawiają się m.in. w czasie upałów czy uprawiania sportu, gdy naturalnie się pocimy.

Miejsca, w których możemy zaobserwować objawy to:

• Ucho – łuszczące się, odpadające warstwy skóry
• Głowa – w postaci łupieżu
• Brwi
• Policzki, broda, czoło
• Powieki
• Dekolt
• Plecy
• Pachy
• Narządy płciowe
• Fałdy skórne

Żel do skóry łojotokowej

Leczenie łojotokowego zapalenia skóry

Łojotokowe zapalenie skóry nie znika samo bez podjęcia leczenia. Poprawne leczenie wymaga wizyty u dermatologa, który potwierdzi diagnozę, a także dobierze odpowiednie leczenie. Nie należy się zniechęcać przy pierwszych nieudanych próbach, ponieważ każdy pacjent reaguje inaczej na konkretne substancje. Jeżeli mamy do czynienia ze skomplikowaną chorobą, nie możemy być pewni jednakowej skuteczności terapii na wszystkich pacjentach. Najważniejsze jest więc opracowania i przestrzeganie planu leczenia. Walka z chorobą nie należy do łatwych, ale po latach można wypracować odpowiednie zachowania i na tyle poznać swoją skórę, że utrzymanie jej w dobrym stanie będzie łatwiejsze. Ponieważ skóra stanowi naturalne środowisko grzybów, a wraz z dużą ilością łoju ich wzrost jest nasilony, zaleca się stosowanie produktów antyseptycznych i przeciwgrzybicznych, np. mydło siarkowe czy z nanosrebrem. Miejscowo można aplikować leki sterydowe w postaci maści, które ograniczają stan zapalny.

Podsumowanie

Należy jednak pamiętać, że odradza się ich długotrwałe stosowanie ze względu na ryzyko powikłań. Zaleca się natomiast naświetlanie zmian specjalnymi lampami, które wysuszają zmiany i działają przeciwgrzybiczo oraz bakteriobójczo. Do codziennej pielęgnacji zaleca się stosowanie delikatnych kremów nawilżających, tzw. dermo kosmetyków o prostym składzie np. Oliprox, Bioderma Sensibio DS+. Łojotok na skórze głowy zlikwidujemy szamponami przeciwłupieżowymi stosowanymi tak często, jak tego wymaga stan naszej skóry i wygląd włosów. Jeżeli wybrany produkt nie przynosi oczekiwanych efektów, zaleca się wypróbowanie innego szamponu. Powinny się przy tym różnić substancją aktywną. Aktywnymi składnikami szamponów przeciwłupieżowych są zazwyczaj: pirytion cynku, kwas salicylowy i siarka, smoła węglowa, siarczek selenu oraz ketokonaz.