Structum – preparat na odbudowę i regenerację tkanki chrzęstnej

Budowa i rola tkanki chrzęstnej

Tkanka chrzęstna to rodzaj tkanki łącznej, która w organizmie pełni rolę amortyzacji i ochrony przed ścieraniem się powierzchni ruchomych względem siebie, czyli stawów.  Tkanka chrzęstna jest tkanką, która posiada niewielkie zdolności regeneracyjne. Najbardziej narażona jest na zużycie u osób zawodowo uprawiających sport oraz u ludzi starszych.

Tkanka chrzęstna wytwarza się z tkanki łącznej zarodkowej, poczynając od piątego tygodnia życia płodowego. W życiu płodowym większa część szkieletu (później kostnego) przechodzi przez stadium chrzęstne. W organizmie dojrzałym chrząstka występuje w trzech postaciach:

• chrząstka szklista
• chrząstka sprężysta
• chrząstka włóknista

Chrząstka stawowa pokrywa powierzchnie stawowe kości długich oraz współpracujące z nimi panewki ukształtowane w innych strukturach kostnych. Chrząstka stawowa jest najczęściej zbudowana z chrząstki szklistej (niekiedy włóknistej- tam gdzie występuje krążek stawowy, np. staw skroniowo-żuchwowy, staw mostkowo obojczykowy). Grubość chrząstki stawowej to ok 0,5-5mm.

Rola tkanki chrzęstnej to między innymi:

• zapewnienie możliwie dużej powierzchni kontaktu pomiędzy powierzchniami stawowymi kości tak, aby zminimalizować naciski kontaktowe,
• zapewnienie optymalnych warunków ruchu z minimalnymi oporami tarcia pomiędzy współpracującymi ze sobą powierzchniami stawowymi,
• amortyzacja przeciążeń,
• tłumienie drgań.

Jeśli chodzi o budowę chrząstki stawowej to rozpisując ją na szczegółowe frakcje można podac następujące zawartości w ogólnej masie:

• komórki chrzęstne (1-2% max.),
• substancja międzykomórkowa (ok. 99%),
• faza stała (20-40% masy mokrej tkanki), a w tym:
• włókna kolagenowe, typ I i II (około 60%),
• proteogliniany i inne glikoproteiny (około 40%),
• sole nieorganiczne,
• faza ciekła,
• woda (60-80% masy mokrej tkanki) i rozpuszczone w niej elektrolity

Warto nadmienić, że chrząstka stawowa ma najwyższą zawartość wody spośród pozostałych dwóch rodzajów chrząstek. Sucha masa chrząstki stawowej zawiera najwyższą zawartość proteoglikanów.

Mówiąc o właściwościach biomechanicznych chrząstki można wymienić następujące fakty:

• włókna kolagenowe mają grubość 15-45 nm i nie tworzą większych (grubszych) pęczków
• proteoglikany (PG) to kompleks cząsteczek w którym do łańcucha białkowego dołączają się kowalencyjnie cząsteczki cukrów (GAG- glikozaminoglikany)
• kolagen oraz proteoglikany oddziałują pomiędzy sobą tworząc sieć stanowiącą podstawę substancji międzykomórkowej
• oddziaływanie kolagenu i proteoglikanów jest odpowiedzialne za właściwości mechaniczne chrząstki ale nie zapewnia odporności na obciążenia statyczne
• dla zapewnienia odporności na obciążenia statyczne duże znaczenie ma prawdopodobnie struktura połączeń cząstek kolagenu,
• włókna kolagenowe wykazują wysoką wytrzymałość na rozciąganie ale nie są w stanie przeciwstawiać się ściskaniu
• zdolność do przenoszenia obciążeń ściskających wynika z budowy i interakcji kolagenu i proteoglikanów

Najważniejsze odmiany proteoglikanów to: aggrecan i hyaluronan (kwas hialuronowy)- to GAG ale czasami bywa traktowany jako proteoglikan.

Jak dochodzi do uszkodzenia chrząstki?

Chrząstka ulega degradacji lub uszkodzeniu najczęściej wskutek gromadzenia się mikrourazów. Spowodowane są one naprężeniami występującymi w strukturach tworzących staw. Naprężenia zaś rodzą się jako efekt nadmiernych, patologicznych obciążeń. Najbardziej eksploatowane są warstwy chrząstki budujące powierzchnie stawowe u osób wyczynowo uprawiających sport, zwłaszcza u osób ćwiczących z ciężarami. Degeneracja ta potęgowana jest dodatkowo przez nieumiejętne podejście do sportu – a mianowicie bez odpowiedniego przygotowania merytorycznego i fizycznego. Na uszkodzenia chrząstki nie wpływają jedynie bodźce mechaniczne i procesy związane z wiekiem, ale również patologie biomechaniczne takie jak: dysplazje, jałowe martwice kości, zaburzenia gospodarki wewnętrznej organizmu, neuropatie a także choroby genetyczne i te, wywołane przez wirusy.

Czym jest Structum? Wskazania do stosowania

Structum jest produktem leczniczym dostępnym w postaci kapsułek, gdzie substancją aktywną jest siarczan chondroityny sodu.

Główne wskazania do stosowania to problemy z tkanką chrzęstną, do których zaliczamy bezpośrednie przyczyny takie jak: uszkodzenia mechaniczne, nadmierna aktywność fizyczna, wyczynowy sport, ale tez pośrednie takie jak: starzenie się organizmu, otyłość, stres, dźwiganie ciężarów, przeciążanie stawów i brak dostatecznej ilości składników odżywiających organizm i tkankę. Nad wyraz istotna jest rola tkanki chrzęstnej  kolanie jako że kolano jest jednym z najważniejszych przegubów szkieletu. Kolana przejmują obciążenie całego ciała i przekazują je na kości stóp i podłoże.  W związku z tym  najczęstsze kontuzje, jakie  ich dotyczą to: ból związany z poruszaniem stawem, ograniczenie zakresu ruchu w stawie, deformacja powierzchni trących, stany zapalne torebki stawowej oraz obrzęk i zaczerwienienie. Wskazaniami do stosowania leku są też niedobory takich składników, jak: witamina A, C i D, wapń, lizyna, fluor, fosfor, magnez i białko. Lek przepisywany jest na receptę w leczeniu uzupełniającym objawów choroby zwyrodnieniowej stawów.

Dawkowanie i działanie leku

Lek wskazany jest wyłącznie dla osób dorosłych do stosowania doustnego. Tabletki należy popić dużą ilością wody. Lekarz indywidualnie dobiera dawkę i częstotliwość stosowania leku, ale wyjściowa dawka to 1 kapsułka 500 mg na dobę.

Siarczan chondroityny to podstawowy budulec  kości i chrząstki. Dzięki niemu chrząstka zachowuje swoje właściwości mechaniczne i elastyczne. Zadaniem związku jest hamowanie  rozpadu proteoglikanów czyli zmniejszenie aktywności enzymów litycznych. Sól będąca substancja aktywną bardzo szybko wchłania się z przewodu pokarmowego. Swoje maksymalne stężenie preparat w organizmie osiąga  już po pół godziny od podania. Przekraczanie zalecanych dawek nie wpłynie pozytywnie na skuteczność leczenia, a może nadmiernie obciążyć organy odpowiedzialne za metabolizm.

10

Przeciwwskazania i skutki uboczne stosowania leku

Przeciwwskazaniem do stosowania leku jest nadwrażliwość na siarczan chondroityny albo inne substancje pomocnicze. Przed rozpoczęciem stosowania leku należy poinformować lekarza o posiadanych alergiach, przebytych chorobach, urazach i stosowanych obecnie lekach. Dodatkowo niewskazane jest na stosowanie preparatu będąc w ciąży lub podczas karmienia piersią. Również niektóre choroby mogą być przeciwwskazaniem do przyjmowania preparatów chrząstkotwórczych. W takich sytuacjach wykonuje się badanie kontrolne.

Rzadko pojawiają się skutki uboczne stosowania leku takie jak: reakcje skórne, np.: pokrzywka, zapalenie skóry, wysypka, świąd lub obrzęk. Również obserwowane są reakcje, które dotyczą układu pokarmowego: nudności, wymioty, biegunka i zawroty głowy.