Rak kości – objawy i rodzaje, leczenie

By Karolina Kulesza Last updated paź 7, 2017 0

Rak kości powstaje niekontrolowanej przemiany komórek w organizmie i ich patologicznego rozrostu. To wynik zaburzenia między proporcjami komórek nowych, dojrzałych a zdegenerowanych, u których mechanizm apoptozy zaczął szwankować powodując proliferację niesprawnych już komórek i ich przekształcanie się w patologiczne twory. Rozróżnia się dwa typy nowotworów: złośliwy i łagodny, ale w przypadku raka kości najczęściej mamy do czynienia z rakiem przerzutowym.

Objawy i rodzaje raka kości

Generalnie, każdy rka kości daje na początku takie same objawy: bóle kości bez możliwości łagodzenia ich maściami, tabletkami i środkami doraźnymi. Towarzyszą im bardzo często złamania następujące w generalnie nieszkodliwych sytuacjach. Dość często w kolejnym etapie nowotworu pojawiają się spadki masy, samopoczucia i temperatury. Objawy raka zależą również od jego typu i w przypadku szpiczaka, czyli pierwotnego raka kości są to:

Anemia,
Podwyższone białko w moczu i krwi,
Niewydolność nerek,
Rozrost wątroby i śledziony,
Spadek odporności,
Zaburzenia krzepliwości krwi.

Symptomy określane zaś jako pośrednie, czyli ogólne i nie kojarzone konkretnie z daną chorobą to z kolei: bóle i zawroty w głowie, problemy ze słuchem, drgawki i zaburzenia świadomości.

Rak kości wtórny czyli przerzutowy charakteryzuje się natomiast następującymi symptomami:

Hiperkalcemią,
Złamaniami patologicznymi,
Niekontrolowanymi skurczami mięśni.

Czynniki ryzyka raka kości

Na raka kości narażone są osoby, których bliscy krewni przebyli tę chorobę. Najbardziej narażone są osoby, które posiadają siatkówczaka z obecną mutacją genetyczną w komórkach – genem RB1. Również osoby z zespołem Li0Fraumeni znajdują się w grupie ryzyka nowotworu. Odnotowuje się, że rak kości często występuje u osób, u których w młodym wieku zdiagnozowano raka sutka lub inne złośliwe nowotwory.

Rodzaje raka kości

Raka kości nie dzieli się tylko na pierwotny i wtórny, złośliwy i łagodny ale też na rodzaje pod kątem jego występowania i postaci. Do tego typu nowotworów należą: szpiczak, guz egwina i mięsak kościopochodny. Mięsak kościopochodny jest najczęściej spotykaną postacią raka kości, ponieważ odnotowuje się go aż u 60% osób chorych. Najczęściej dotyka on małe dzieci. Jako główne objawy choroby określa się: przewlekły ból kości nieustający w czasie odpoczynku, spadek odporności i słabość organizmu, utykanie oraz problemy w zwykłym poruszaniu się.

Kolejnym rodzajem raka kości jest guz Egwina. Jest to guz niezwykle trudno wykrywalny i zalicza się go do nowotworów złośliwych. Największa grupa chorych to ludzie młodzi, przed 30. rokiem życia. Symptomami charakteryzującymi tę chorobę jest nasilający się ból kości. Ból stopniowo wzmacnia się, aż do momentu w którym nigdy nie ustępuje. Dodatkowo chora kośc jest podatna na urazy i złamania.

Diagnostyka raka kości

Diagnostyka raka wymaga przeprowadzenia kilku różnych badań celem jednoznacznego stwierdzenia, czy to, co dzieje się w organizmie to nowotwór. Zazwyczaj prowadzi się badania wykluczające inne nowotwory, ponieważ rak kości sam w sobie jest rzadki, a zazwyczaj jest przerzutem po innym nowotworze. Oznacza to tylko jedno, że stadium zaawansowania nowotworu jest poważne. Do badań niezbędnych do prawidłowej oceny stanu zdrowia pod kątem choroby zalicza się: badanie RTG, morfologię krwi, badanie biochemii krwi, scyntografię kości, tomografię komputerową i biopsję szpiku kostnego.

Najbardziej skutecznym badaniem jest biopsja kości. Polega ona na pobraniu fragmentu kości do badania. Biopsja nie stanowi większego problemu a sam zabieg trwa poniżej godziny. Możliwe jest pobranie biopsji w domu pacjenta. Jest to zabieg bardzo ryzykowny, ponieważ jego wykonanie wiąże się z niebezpieczeństwem rozprzestrzenienia się nowotworu na inne części ciała, dlatego tylko doświadczony chirurg może go przeprowadzać.

Leczenie raka kości

Leczenie raka kości zależy od jego dokładnej lokalizacji, stopnia zaawansowania choroby i wywiadu z pacjentem, wieku pacjenta i wielu innych czynników. Leczenie mięsaka zależy do stopnia złośliwości. Aby podjąć odpowiednie działania należy najpierw przeprowadzić wszystkie niezbędne badania, w tym histopatologiczne i rezonans magnetyczny. Jako pierwszą fazę kuracji uznaje się chemioterapię indukcyjną, którą stosuje się stosunkowo krótko. Następnym krokiem jest podjęcie decyzji na temat dalszych kroków. Guz może być poddany resekcji lub może być konieczna amputacja kończyny. Jakikolwiek podejmie się krok, kolejnym posunięciem jest chemioterapia.

Leczenie guza Egwina należy do trudnych zadań. Czasem do wyleczenia wystarczy radioterapia i chemioterapia, ale często okazuje się, ze guz rozprzestrzenił się i niezbędna jest amputacja kończyny. Nowotwór kości to jeden z nowotworów, który bardzo szybko czyni wielkie spustoszenie w organizmie. Osoby chore szybko tracą masę ciała, a ich kończyny ulegają deformacji, w efekcie czego często łamią się i ulegają urazom. W leczeniu mięsaka Ewinga terapia składa się z: chemioterapii przedoperacyjnej, zabiegu operacyjnego radykalnego, chemioterapii pooperacyjnej i radioterapii oraz ewentualnie z megachemioterapii polegającej na transplantacji komórek macierzystych odpowiedzialnych za produkcje krwi czyli hematopoetycznych.

Rak kości – rokowania

Rak kości nie zawsze jest wyrokiem. Zazwyczaj wcześnie wykryte zmiany nowotworowe podlegają wyleczeniu, ponieważ kwalifikują się do terapii bezinwazyjnych. Jeśli jednak nowotwór znajduje się w zaawansowanym stadium najczęściej podejmuje się leczenie operacyjne. Jakkolwiek umieralność spowodowana rakiem kości wciąż jest wysoka, ponieważ aż 60% chorych na mięsaka umiera nie później niż w okresie 5 lat od momentu postawienia diagnozy.

Po amputowaniu kończyny bardzo często obserwuje się różne skutki kosmetyczne oraz czynnościowe. Wówczas po wyleczeniu stosuje się fizjoterapię, która ma diametralne znaczenie w usprawnianiu chorych osób. Ma ona na celu ograniczenie usprawnienia chorego w czasie jego rekonwalescencji. Dąży ona do tego, aby ludzie pomimo przebytej choroby i strat w organizmie przez nią spowodowanych mogło prowadzić normalne życie. Dotyczy to zwłaszcza ludzi młodych, których choroba nie powinna ograniczać w jakikolwiek sposób i nie odbierać im satysfakcji z życia. Po zakończeniu leczenia niezbędne jest udawanie się na badania kontrolne w równych odstępach czasu, nie przekraczających pół roku. Po przebytej chorobie należy przez całe życie monitorować stan zdrowia i uważać na to, czy nie pojawią się nawroty.