Padaczka – rodzaje, przyczyny, leczenie, pierwsza pomoc

Choroby neurologiczne są zaburzeniami obejmującymi ośrodkowy i obwodowy układ nerwowy. Dotyczą zarówno noworodków, jak i osób starszych. Istotą chorób neurologicznych jest to, że często przebiegają bezobjawowo, a przez dłuższy okres życia chory nie wie, że jest nosicielem danego schorzenia. Najbardziej popularnym badaniem, potrafiącym wykluczyć oraz potwierdzić chorobę dotyczącą układu nerwowego jest badanie elektroencefalografii (EEG). Dziś przyjrzymy się popularnej chorobie układu nerwowego, jaką jest padaczka.

Czym jest padaczka?

Padaczka (epilepsja) jest chorobą przewlekłą, której istotą są gwałtowne wyładowania – napady, które są następstwem patologii układu nerwowego. Napady padaczkowe przybierają najczęściej formę napadów krótkich, nie trwających dłużej niż 120 sekund. Polska jest krajem wysokiej zachorowalności na to schorzenie, gdyż aż 400 tysięcy Polaków jest osobami borykającymi się z problemem padaczki. Napad padaczki może być skutkiem zbyt intensywnych promieni słonecznej, czy przerywanego „migającego” światła, czy szybko zmieniających się obrazów (w telewizji). Często impulsem do ataku padaczkowego może być również nagłe oświetlenie uprzednio zaciemnionego pomieszczenia.

Rodzaje padaczki:

Wyróżniamy 3 podstawowe i ogólne rodzaje padaczki. U większej części chorych najczęściej występującym typem padaczki jest padaczka idiopatyczna, która najczęściej powstaje wskutek obciążeń genetycznych i dotyczy przekazywania tej choroby z pokolenie na pokolenie. Rzadziej występujące odmiany padaczki to padaczka symptomatyczna, w której to wyróżnia się ognisko i lokalizacje choroby, oraz padaczka kryptogenna, której przyczyny nie są znane.

Czym charakteryzuje się napad padaczki?

Napad padaczki dla przypadkowej osoby może wyglądać groźnie, gdyż towarzyszą mu silne drgawki i ślinotok. Chory, który dostaje ataku padaczki upada na ziemię, a jego wzrok jest wbity w jeden punkt. Ataki padaczkowe nie zawsze są groźne i najczęściej ustępują samoistnie w krótkim czasie. Rzadziej zdarza się, że chory nie ujawnia żadnych objawów, świadczących o napadzie padaczkowym, doznaje krótkiej utraty przytomności, której nie towarzyszy upadek i silny ślinotok. Bardziej niebezpiecznym zjawiskiem jest napad trwający powyżej 10 minut i nazywany jest on stanem padaczkowy. Stan taki pojawia się najczęściej jako skutek nadużywania alkoholu czy absencji związanej z przyjmowaniem niezbędnych leków. W razie wystąpienia stanu padaczkowego, niezbędne jest natychmiastowe wezwanie pogotowia ratunkowego.

Przyczyny padaczki:

• niedokrwienie mózgu
• uszkodzenia mózgu powstałe w wieku niemowlęcym
• wyładowania neuronów
• uzależnienie od alkoholu
• uzależnienie od substancji psychoaktywnych
• skutek ciężkich przewlekłych chorób

Leczenie padaczki:

W leczeniu padaczki niezbędne jest leczenie farmakologiczne. Leki przeciwpadaczkowe mogą być swoistym stabilizatorem błon neuronów i tym samym zapobiegać rozprzestrzenianiu się impulsów. Rzadziej mają za zadanie utrzymanie równowagi między przekaźnikami pobudzającymi i hamującymi. Leczenie farmakologiczne jest najczęściej długotrwałe, a osobom chorym zaleca się regularne wykonywanie morfologii krwi.

Atlas padaczki

Badanie padaczki:

Możemy wykluczyć obecność tej choroby poprzez serię badań. Najpopularniejszym z nich jest badanie elektroencefalografii (EEG), które polega na ocenie bioelektrycznej pracy mózgu. W trakcie badanie na naszej głowie zostaje umieszczony specjalny czepek, na którym znajdują się elektrody, mające na celu ocena impulsów elektrycznych naszego mózgu. Badanie polega na tym, że jesteśmy poddawani różnego rodzaju bodźcom wizualnym – różnokolorowe światła, czy szybkie mrugnięcia błysków świetlnych, w trakcie których powinniśmy mieć zamknięte oczy. Mniej popularnymi sposobami diagnostyki padaczki są: badanie strukturalne mózgu, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa, czy regularnie wykonywanie szczegółowych badań krwi.

Pierwsza pomoc przy ataku padaczki:

Największym mitem jest to, że w trakcie padaczki, powinniśmy włożyć do ust poszkodowanego przedmiot, jakoby miało zapobiegać to uszkodzeniu czy odgryzieniu języka. Jest to największy z mitów, ponieważ sprzyta to uszkodzeniom jamy ustnej i zębów. Powinniśmy ułożyć poszkodowanego w pozycji bezpiecznej, dbając o to, by podczas ataku jego głowa znajdowała się na miękkim podłożu. Powinniśmy usunąć wszystkie niebezpieczne przedmioty, oraz ułatwić dopływ powietrza. Jeśli atak padaczki trwa dłużej, niż 3 minuty powinniśmy zawiadomić pogotowie ratunkowe. Ważne jest również to, żeby nie panikować i zachować spokój.

Czego nie robić udzielając pierwszej pomocy w ataku padaczki?

Jak już zostało wspomniane, nie należy przede wszystkim wkładać żadnych przedmiotów do jamy ustnej chorego. Pamiętajmy również, aby w trakcie napadu nie próbować przenosić chorego, nie wykonywać zewnętrznego masażu serca i nie próbować na siłę otworzyć zaciśniętej szczęki chorego. Paradoksalnie proste zachowania i przede wszystkim spokój pomogą udzielić prawidłowej pierwszej pomocy choremu.