Leczenie i dieta na stwardnienie rozsiane

Stwardnienie rozsiane w skrócie SM to przewlekła i nieuleczalna choroba prowadząca nieuchronnie do wyniszczenia ośrodkowego układu mózgowego, czyli mózgu i rdzenia.

Zadaniem ośrodkowego układu nerwowego jest koordynowanie czynności życiowych organizmu w oparciu o docierające do niego w postaci impulsów informacje. Te docierają do nas zarówno z zewnątrz jak i wewnątrz organizmu przekazywane przez receptory i przekazywane do ośrodkowego układu nerwowego drogą obwodową, gdzie zostają przetworzone i wykorzystane lub zmagazynowane w pamięci.

Stwardnienie rozsiane daje o sobie znać między 20 a 30 rokiem życia, przy czym częściej i szybciej dotyka kobiety. Choć przyczyny SM wciąż pozostają wielką zagadką, coraz więcej wiadomo na temat czynników wpływających na ujawnienie choroby. Jak się okazało duże znaczenie ma położenie geograficzne, a dokładniej obszar położenia w klimacie umiarkowanym oraz rasa – populacja biała choruje znacznie częściej. Prawdopodobnie duży wpływ na powstawanie zaburzeń ma osobista podatność genetyczna, przekłamania w procesie autoimmunologicznym i przebyte infekcje wirusowe. Przyczyna SM nie jest mimo to znana.

Możliwe przyczyny stwardnienia rozsianego

Za genetycznym uwarunkowaniem stwardnienia rozsianego przemawia fakt, iż u osób spokrewnionych z osobą chorą na SM w pierwszej linii ryzyko zachorowania jest aż 20-krotnie większe niż u osób niespokrewnionych.

Udział mechanizmów autoimmunologicznych (odpornościowych skierowanych przeciwko własnemu organizmowi) sugeruje obecność nacieków zapalnych niszczących osłonki mielinowe i komórki glejowe. Otoczka mielinowa stworzona z komórek glejowych jest schowana w obwodowym układzie nerwowym, gdzie pełni funkcję ochronną przed czynnikami mechanicznymi i jest izolatorem elektrycznym. Ponadto odżywia komórki nerwowe. Nie trudno sobie wyobrazić konsekwencje, do których dochodzi podczas niszczenia włókien nerwowych – to właśnie charakterystyczne objawy stwardnienia rozsianego.

Objawy stwardnienia rozsianego

Stwardnienie rozsiane objawy mają zróżnicowane, ponieważ ośrodkowy układ nerwowy spełnia wiele istotnych dla życia funkcji. Pierwsze objawy SM to parestezja: zaburzenia czucia, bólu, temperatury i położenia ciała, drętwienia kończyn, trudności z poruszaniem, częściowa utrata wzroku, ból gałki ocznej i łuku brwiowego, podwójne widzenie, osłabienie mięśniowe. Ponadto występować może ból, wzmożone napięcie mięśniowe, objawy patologiczne (Babińskiego i Rossolimo), skurcze mięśniowe, drżenie, oczopląs, zaburzenia mowy, zaburzenia oddawania moczu i stolca, zaburzenia seksualne.

Twoją czujność powinny wzbudzić:

• niedowład kończyn,
• zaburzenia widzenia (ubytki w polu widzenia i podwójne widzenie),
• zaburzenia czucia,
• zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów.

U każdego choroba może się ujawnić z różnym nasileniem i innym zestawem objawów. Często dochodzi do zamknięcia symptomów w jednym obrębie, np. możesz czuć niedowład, później dołączające napięcie mięśniowe, częste upadki, zawroty głowy itd. Pomimo, iż stwardnienie rozsiane jest nieuleczalne, należy jak najszybciej podjąć terapię spowalniającą postęp choroby.

Leczenie stwardnienia rozsianego

Lekarze mają problem z określeniem postaci stwardnienia rozsianego, ponieważ choroba może przebiegać w następujących po sobie rzutach i remisjach. Objawy u chorego utrzymują się przez pewien czas (dni, tygodnie, miesiące), a następnie jego stan ulega częściowej lub całkowitej poprawie. Może to trwać kilka miesięcy, ale też lata. Są postaci SM, kiedy stan chorego stale się pogarsza, ale też postaci naprawdę łagodne – zdarza się, że po jednym lub dwóch rzutach choroba się wycofuje, nie pozostawiając po sobie śladu. Dlatego nie ma na co czekać i trzeba szybko podjąć leczenie. Paradoksalnie szybsze zachorowanie może oznaczać łagodniejszą postać, choć z drugiej strony połowa osób młodych poruszających się na wózkach inwalidzkich to osoby z SM. Im szybsza diagnoza i prowadzone leczenie, tym lepiej. Niemal w połowie przypadków pacjentów chorujących na stwardnienie rozsiane dochodzi do rozwoju depresji i zaburzeń lękowych (na skutek przewlekłej choroby i zmian w mózgu) często mylonych ze zmęczeniem wywołanym postępem choroby. Bardzo ważne, by takich objawów nie przegapić a przede wszystkim nie lekceważyć.

Dieta w SM

Dieta przy stwardnieniu rozsianym musi zawierać dużo składników odżywczych odżywiających umysł i ciało, dodających energii, mobilizujących do walki. Kwasy tłuszczowe omega-6 i 9 są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego. Mają działanie przeciwzapalne i immunospupresyjne. Witamina B12 jest z kolei niezbędna do tworzenia osłonek mielinowych, a zawierają ją ryby, jaja i mleko. Chorzy przyjmujący sterydy muszą zadbać także o optymalne dawki witaminy D ze względu na groźbę osteoporozy. Choć wydawałoby się, że antyutleniacze tj. witamina A, E i C są bardzo wskazane, to lekarze ostrzegają, że mimo iż procesy utleniania, którym zapobiegają mają swój udział w niszczeniu osłonek mielinowych, chorzy na SM nie powinni zażywać wysokich dawek antyutleniaczy. Przypuszcza się bowiem, że wiele z nich ma działanie pobudzające system odpornościowych, a to mogłoby doprowadzić do zaostrzenia choroby.

Cały tryb życia pacjenta, leczenie i dieta na stwardnienie rozsiane powinny mobilizować do walki. Nie zapominajmy o potrzebnym wsparciu najbliższych.