Hermafrodytyzm, obojnactwo-czym jest, rodzaje, leczenie

O Hermafrodycie mowa była już w mitologii greckiej. Hermafrodyt był synem zrodzonym z miłości Afrodyty, bogini piękności oraz Hermesa, boga dróg i podróżnych. Według powszechnie dostępnych źródeł dowiadujemy się, że Hermafrodyt był nieśmiałym młodym mężczyzną o nienagannej urodzie, którego głębokim uczuciem darzyła nimfa imieniem Salmakis. Jej uczucie nie było jednak odwzajemnione, a nie dająca za wygraną i nie mogąca zaakceptować porażki Salmakis prosiła bogów, aby ich dusze na zawsze zostały złączone. Bogowie wysłuchali próśb nimfy łącząc oba ciała w jedno. W ten sposób powstało jedno ciało odznaczające się cechami płci męskiej jak i żeńskiej.

Hermafrodytyzm – pojęcie

Hermafrodytyzm zwany także obojnactwem czy interseksualizmem jest przypadłością wrodzoną mającą swój początek jeszcze w łonie matki. Uważa się go za wadę rozwojową na tle genetycznym lub hormonalnym. Szacuje się, że około 1 na 500 dzieci rodzi się hermafrodytą, jednak ponad 70% nigdy nie dowiaduje się o tym fakcie gdyż rodzice zazwyczaj muszą zmierzyć się z ciężarem podjęcia decyzji o usunięciu jednego z narządów. Zdarza się, że narządy warunkujące jedną z płci są rozwinięte na wyższym poziomie, niż te charakterystyczne dla płci przeciwnej, wtedy też decyzja jest na tyle prosta, że zostają zachowane narządy, które rozwinęły się dokładniej. W momencie podjęcia przez rodziców decyzji o nadaniu płci nie ma odwrotu, jednak jak w przypadku każdej ingerencji lekarskiej w organizm człowieka zdarzyć się mogą nieprawidłowości. Może zdarzyć się, że osoba pozbawiona w okresie noworodkowym jednej z płci, w dorosłym życiu, czuje się nieswojo w swoim ciele, niestety takie sytuacje również mogą mieć miejsce, a rodzice podejmując decyzję po narodzinach malucha nie są w stanie przewidzieć przyszłości. Pomimo tego typu sytuacji obojnactwo nie ma powiązania z zaburzeniami dla tle psychicznym. Zazwyczaj osoby interseksualne są pewne pojęcia swojej płci i tylko z jedną się utożsamiają.

Hermafrodytyzm, obojnactwo – rodzaje

Wśród pojęcia hermafrodytyzmu możemy wyróżnić jego trzy rodzaje. Obojnactwo prawdziwe, rzekome żeńskie i rzekome męskie. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z rozwinięciem narządów męskich i żeńskich na porównywalnym poziomie. W tym przypadku dochodzi jednak do sytuacji, że któryś z narządów produkuje większą ilość hormonów warunkujących płeć. Na tej podstawie określa się, które narządy należy usunąć, a które zostawić. Przy obojnactwie rzekomym żeńskim narządy rozwinięte są na poziomie charakterystycznym dla kobiet, jednak w wyniku zwiększonego stężenia hormonów męskich często dochodzi do ich rozrostu co jest korygowane przy pomocy zabiegów i operacji. Jeżeli chodzi o przypadek ostatni, z tych występujących powszechnie, sytuacja przedstawia się podobnie jak przy obojnactwie rzekomym żeńskim, tyle że przy stwierdzeniu obojnactwa rzekomego męskiego to narządy tej płci górują. Dochodzi natomiast do nieprawidłowości rozwojowych jąder czy też zaburzeń gospodarki hormonalnej.

Jak sobie poradzić z innością?

W dzisiejszym świecie pełnym nietolerancji niełatwo jest się odnaleźć będąc innym niż wszyscy. Społeczeństwo tworząc pewien model „standardowego obywatela” każdego kto od tego modelu odbiega traktuje jako nie równego sobie, ale czy faktycznie jest tak, że każda osoba odznaczająca się innością jest traktowana gorzej? Oczywiście, że nie. W natłoku codzienności coraz częściej spotykamy się z wyznawaniem modelu innego niż ten ogólnie przyjęty. Coraz częściej spotykamy homoseksualistów, transwestytów, czy też przedstawicieli subkultur o charakterystycznym sposobie ubierania, zaskakującym wyglądzie ogólnym czy odmiennym sposobie w jaki egzystują w społeczeństwie. Widok takich osób nie dziwi już tak bardzo jak jeszcze kilka lat temu. Ludzie częściej mówią o swoich poglądach, są bardziej otwarci i starają się żyć według poglądów w jakie wierzą. Każdy człowiek ma prawo do normalnego funkcjonowania, do życia w zgodzie z samym sobą. Licznie powstające organizacje utwierdzają w przekonaniu, że warto być sobą, że warto się starać i żyć tak jak chcemy. Pomoc jaką można uzyskać z ramienia organizacji nie jest jedynym źródłem wsparcia. Wsparcie można uzyskać także od psychologów, psychiatrów, ale też w zorganizowanych grupach osób prywatnych, o których można dowiedzieć się np. na rozmaitych forach internetowych.

Znane hermafrodyty

Najbardziej znaną polską hermafrodytą jest Stanisława Walasiewicz. Sprinterka, która dla swojego narodu zdobyła złoty i srebrny medal olimpijski, a także pobiła wiele rekordów.  Nikt zapewne nie dowiedział by się o jej przypadłości gdyby nie fakt, że jej śmierć nie wystąpiła w sposób naturalny. Została zamordowana podczas napadu, którego była świadkiem. Przeprowadzona po śmierci sekcja zwłok ujawniła występowanie u niej oprócz żeńskich narządów płciowych częściowo rozwinięte narządy męskie. Po ujawnieniu tych informacji doszło do skandalu, w którym rozważano odebranie medali olimpijskich państwu polskiemu. Przypadek Stanisławy Walasiewicz nie był jedynym przypadkiem związanym z płcią w świecie sportu. Niepewność w związku z ustaleniem wiarygodności płciowej wystąpiła w przypadku Ewy Kłobukowskiej, Hermanna Ratjena, czy też indyjskiej biegaczki Santhi Soundarajan. Skandale płciowe ujawniane są nie tylko wśród biegaczy, ale też wśród osób trudniących się innymi rodzajami sportu. Przykładowo wyróżnić można Sarę Gronert, tenisistkę, która urodziła się hermafrodytą, ale w wyniku przebytej operacji wycięcia narządów męskich stała się stuprocentową kobietą, czy też boksera Roba Newbiggina, który zawsze czuł się kobietą dlatego zdecydował się na usunięcie męskich narządów i kontynuację kariery bokserskiej w kategorii żeńskiej.